വെള്ളിക്കായ്‌ത്തോട്

"എടാ .. നമുക്കൊന്ന്  വീശണ്ടേ ? "

കഴിഞ്ഞ തവണ ലീവിന് പോയപ്പോള്‍ അയല്‍വാസിയായ സുഹൃത്തിന്റെ ക്ഷണം ഞാനാശിച്ചത് തന്നെയായിരുന്നു. ഗള്‍ഫില്‍ അതിനുള്ള സാഹചര്യം ലഭിക്കാറുമില്ലല്ലോ 

"വൈകുന്നേരം നോക്കാം .. നീ സാധനങ്ങളുമായി വാ.." എന്ന് ഞാന്‍.

"ആരും അറിയണ്ട കേട്ടോ. അവര്‍ക്കും ഷെയര്‍ ചെയ്തില്ലെങ്കില്‍ മോശമാ." അവന്റെ യഥാര്‍ത്ഥ ബുദ്ധി അവനും പ്രകടിപ്പിച്ചു.

വൈകീട്ട് അഞ്ചു മണി. എന്റെ വീടിന്റെ ഇരുന്നൂറു മീറ്റര്‍ അപ്പുറത്തുള്ള 'വെള്ളിക്കായ്‌ത്തോടിനെ' ലക്‌ഷ്യമാക്കി ഞങ്ങള്‍ നടന്നു. നേരിയ ചാറ്റല്‍ മഴ കാര്യമാക്കിയില്ല. വീശുന്നതിനു മഴയുള്ളതും ഒരു സുഖമാണ്. പക്ഷെ പനി വന്നു കിടപ്പിലാകുന്നത് നമ്മുടെ അംഗുലീപരിമിതമായ അവധിദിനങ്ങളെ തിന്നുകളയുമെന്ന പേടിയുള്ളതിനാല്‍ പഴയ ഒരു പോളിത്തീന്‍കവര്‍ ഞാന്‍ തലയില്‍ ചൂടി.

"മഴകൊണ്ട് ദീനം വന്നു കിടക്കണ്ട കുട്ട്യേ...കൊടയോന്നൂല്യെ?" 

സ്നേഹമസൃണമായ ഉപദേശം എന്റെ അയല്‍വാസി അമ്മിണിചേച്ചിയുടെതാണ് .

"മഴനനഞ്ഞുനടക്കുന്ന സുഖം, കുടചൂടിയാല്‍ കിട്ടില്ലല്ലോ ചേച്ച്യേ ...." എന്നെനിക്ക് പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അതൊരു പുഞ്ചിരിയില്‍ ഒതുക്കി.

ചേച്ചിയുടെ വീട്ടുമുറ്റത്തെ ചെണ്ടുമല്ലിപ്പൂക്കള്‍ മഴയത്ത് വിറച്ചുനില്‍ക്കുന്നു. ഓടിട്ട വീടിന്റെ ഇറയത്തുനിന്നു  ഊര്‍ന്നിറങ്ങുന്ന മഴത്തുള്ളികള്‍ക്ക് നല്ല 'താളവും ലയവും'.   അതിനു മേമ്പൊടിയായി ചെമ്പരത്തിച്ചെടികള്‍ മഴയോടോപ്പമുള്ള നനുത്ത കാറ്റില്‍ ആടുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ , അറബികളുടെ നൃത്തം മനസ്സിലെക്കോടിയെത്തി ! അപ്പുറത്തെ വീട്ടില്‍ യൂസഫ് , വരാന്തയില്‍ തന്റെ നഗ്നമായ നെഞ്ചില്‍ കൈകള്‍ കൊണ്ട് ഗുണനചിഹ്നം ഇട്ടു നില്‍ക്കുന്നു. അദ്ധേഹത്തിന്റെ മുഖത്ത് ,അന്നത്തെ ജോലി മുടങ്ങിയതിന്റെ സങ്കടമോ അതോ സന്തോഷമോ എന്നെനിക്ക് തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയുന്നില്ല.

"ഡാ..നീ മഴയത്ത് നിന്ന് സ്വപ്നം കാണുകയാണോ? വേഗം വാടാ..."

സുഹൃത്തിന്റെ വിളിയാണ് . നാട്ടില്‍ സ്ഥിരതാമസക്കാരനായ അവനറിയില്ലല്ലോ നാട്കടത്തപ്പെട്ടവന്റെ ഗൃഹാതുരത്വം!

പാടത്തുനിന്നു വയറുനിറയെ പുല്ലു അകത്താക്കി തന്റെ യജമാനന്റെ കൂടെ മടങ്ങിപ്പോകുന്ന എരുമ എന്നെ കണ്ടഭാവം നടിച്ചില്ല! ഞാന്‍ കഴിഞ്ഞ ലീവിന് വന്നപ്പോള്‍ ഒരു കുഞ്ഞായിരുന്ന ഇവളെ  വയലില്‍ കയറും പിടിച്ചു മണിക്കൂറുകളോളം പലപ്രാവശ്യം മേയ്ച്ചതാണ്. മറ്റൊന്നും കൊണ്ടല്ല. എന്റെ ബാല്യം ഇത്തരം പ്രവര്‍ത്തികളാല്‍ സമ്പന്നമായിരുന്നു. അത്തരം ഓര്‍മ്മകള്‍ അയവിറക്കുന്നതിന്റെ ഒരു സുഖം നുകരാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം. ആ എരുമയാണ് എന്നെ കണ്ട ഭാവം നടിക്കാതെ കടന്നു പോയത്! മൃഗങ്ങളായാല്‍ നന്ദി വേണം നന്ദി .

"ആദ്യം നീ വീശ്..കുറെ കാലമായില്ലേ " സ്നേഹിതന്‍ വീണ്ടും എന്നെ ചിന്തയില്‍ നിന്നുണര്‍ത്തി.

"വേണ്ടടാ .. നീ വീശിക്കോ . ഞാനിവിടെ ഈ തോട്ടിലെ ഒഴുക്കിന്റെ ഭംഗി കണ്ട് , ഒഴുകിവരുന്ന വസ്തുകള്‍ ശ്രദ്ധിച്ച് , നിന്റെ വലയില്‍ കുരുങ്ങുന്ന മീനുകളുടെ പിടച്ചില്‍ കണ്ട് ഇവിടെ നില്‍ക്കാം"

അവന്‍ ഒരു ത്രോബോള്‍ അഭ്യാസിയെപോലെ ഒരു കറക്കം കഴിഞ്ഞു രണ്ടാമത്തെ കറക്കത്തില്‍ വല കൃത്യമായി എറിയുന്നത് ഒരു കൌതുകം പോലെ ഞാന്‍ നോക്കിനിന്നു.

തോട്ടിലേക്ക് ചാഞ്ഞുകിടക്കുന്ന കൈതോലകള്‍ ഒഴുക്കില്‍ നേര്‍രേഖ വരക്കുന്നത് കാണാന്‍ എന്ത് ഭംഗിയാണ്! ഈ ഓലകള്‍ അറുത്തെടുത്താണ് പണ്ട്  'കൊയ്ത്തമ്മ' ( അമ്മിണിചേച്ചിയുടെ അമ്മ) ഞങ്ങള്‍ക്ക് പായ നെയ്തുതന്നിരുന്നത്. അതില്‍ കിടന്നിരുന്നപ്പോള്‍ ലഭിച്ച പുതുപ്പായയുടെ നറുമണം എന്റെ നാസാരന്ധ്രങ്ങളില്‍ ഇപ്പോഴുമുണ്ട്. പതിനായിരങ്ങള്‍ വിലയുള്ള ആധുനിക കിടക്കയില്‍ കിടന്നാലും കിട്ടാത്ത ഒരു അനിര്‍വചനീയ സുഖമുണ്ടായിരുന്നു ആ പായക്ക്‌! .

"പണ്ടാരമടങ്ങാന്‍....ഇവറ്റകളെകൊണ്ട് തോറ്റു.."    സ്നേഹിതന്റെ പ്രാക്കുകള്‍ എന്റെ സ്വപ്നത്തെ തടസ്സപ്പെടുത്തിയതിനാല്‍ ഞാന്‍ അവനെ പ്രാകിയെന്നത് നേര്. വലയില്‍ കുടുങ്ങിയ രണ്ടു മുഴുത്ത ആമകളുമായി മല്‍പ്പിടുത്തം നടത്തുകയാണവന്‍! വല കേടാക്കാന്‍ രണ്ടു ആമകള്‍ തന്നെ ധാരാളം.

മഴ ശമിച്ചിരിക്കുന്നു. തോട്ടില്‍ വെള്ളം സ്വല്പംകൂടി പൊങ്ങിയിട്ടുണ്ട് . അപ്പോഴാണ്‌ എനിക്ക് ചൂണ്ടയിടാന്‍ ഉള്ളിലൊരു മോഹവും പൊങ്ങിയത്! ചൂണ്ടയും ഇരയുമെടുക്കാന്‍ ഞാന്‍ സ്നേഹിതന്റെ വീട്ടിലേക്കോടി. പ്രകൃതിയുടെ കലപ്പയായ മണ്ണിരയാണ് മീനിനുള്ള ഇര. കിണറിന്റെ സമീപം മണ്‍വെട്ടി കൊണ്ട് മണ്ണോന്ന് ഇളക്കിയാല്‍തന്നെ യഥേഷ്ടം ലഭ്യമായിരുന്ന അവ, ഇന്ന് രാസവളത്തിന്റെ അനിയന്ത്രിതമായ ഉപയോഗം മൂലം അപൂര്‍വ്വമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഒരു പാട് പ്രാവശ്യം ശ്രമിചിട്ടാണ് അഞ്ചാറെണ്ണത്തിനെഎങ്കിലും കിട്ടിയത്.

ചൂണ്ടയും മണ്ണിരയുമായി വരുമ്പോള്‍ ഇടവഴിയില്‍ പൊടുന്നനെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട നായ എന്നെ അല്പം ഭയപ്പെടുത്തിക്കളഞ്ഞു! തികഞ്ഞ ഭവ്യതയോടെ ഒരുവശത്തേക്ക് ഒതുങ്ങി മാറിനിന്ന് ലവന് പോകാന്‍ ഞാന്‍ വഴിയൊരുക്കിക്കൊടുത്തു.

"ഇവനീ നാട്ടുകാരന്‍ അല്ലല്ലോ.. ഇങ്ങനെയുമുണ്ടോ ഒരു പേടിത്തൊണ്ടന്‍ !" എന്ന് പറഞ്ഞ് എന്നെ പുച്ഛത്തോടെ ഒന്ന് തുറിച്ചു നോക്കിയിട്ട് അവന്‍ നടന്നകന്നു. ( നായയെ എനിക്കങ്ങനെ പേടിയൊന്നുമില്ല കേട്ടോ. അഥവാ അവന്റെ കടിയേറ്റ് ഗള്‍ഫില്‍ തിരിച്ചുചെന്നാല്‍, എന്റെ മാനേജറുടെയും എന്റെയും സ്വഭാവം തമ്മില്‍ വല്യ വ്യത്യാസം ഉണ്ടാകില്ലല്ലോ എന്നോര്‍ത്തിട്ടാ ) 

പിടക്കുന്ന മണ്ണിരയെ പിടിച്ചു കഷ്ണിക്കണം. പിന്നെ ചൂണ്ടയില്‍ കോര്‍ക്കണം. പണ്ട് നിസങ്കോചം ചെയ്തിരുന്നതാണ്. പക്ഷെ ഇപ്പോള്‍ കഴിയുന്നില്ല. മണ്ണിരക്കൊപ്പം എന്റെ മനസ്സിലും ഒരു പിടച്ചില്‍!!! എന്റെ ഉരുണ്ടുകളി കണ്ട് കാര്യം മനസിലായ സ്നേഹിതന്‍തന്നെ ആ കൃത്യം ചെയ്തുതന്നു. 

ചൂണ്ടയുമായി ഒരുപാടുനേരം തികഞ്ഞ അക്ഷമയോടെ ഞാനിരുന്നു. കിം ഫലം! ഒരു അനക്കവും ബാക്കിവയ്ക്കാതെ ഇരയൊക്കെ നിര്‍ദയം മീനുകള്‍ തിന്നുതീര്‍ത്തു. പലതവണ ഇര മാറ്റിക്കൊടുത്തു. ഒരെണ്ണം പോലും എന്റെ ചൂണ്ടയില്‍ വീണില്ല! ( പണ്ടേ എന്റെ ചൂണ്ടയില്‍ ആരും കൊത്തിയിട്ടില്ല. പിന്നല്ലേ ഇപ്പം!)

" പണ്ടത്തെ മീനല്ല മോനെ ഇപ്പഴത്തെ മീന്‍. എല്ലാത്തിനും ബുദ്ധിവച്ചു"  എന്റെ മുഖത്തെ നിരാശ കണ്ട് സ്നേഹിതന്റെ കമന്റ്.  ചൂണ്ടയിലെ 'പൊങ്ങ് ' (മീന്‍ ചൂണ്ടയില്‍ കൊത്തിയാല്‍ അറിയുന്നതിനുള്ള പൌരാണിക ഉപകരണം) ശ്രദ്ധിച്ച് ആകാംക്ഷയോടെ ഇരിക്കുന്ന എന്നെ നോക്കി , വെള്ളത്തില്‍നിന്നു പൊങ്ങിവന്ന ഒരു സുന്ദരന്‍ പരല്‍മീന്‍ എന്നെ പരിഹസിച്ചുചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു -

  "എണീറ്റ് വീട്ടിപോടേയ്.."

കണ്ടില്ലേ ... എങ്ങും പരിഹാസങ്ങള്‍, അവഗണനകള്‍.... പ്രവാസിയുടെ അവസ്ഥ ദയനീയം തന്നെ. പിന്നെ ഒരു നിമിഷം അവിടെ നിന്നില്ല.

തലയില്‍ അണിഞ്ഞിരുന്ന പോളിത്തീന്‍ കവറില്‍ ആകെ കിട്ടിയ (എനിക്കല്ല; സ്നേഹിതന്) മൂന്നു പരല്‍മീന്‍, രണ്ടു ചെമ്മീന്‍കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ എന്നിവയുമായി വീട്ടിലെത്തിയപ്പോള്‍ എന്റെ ഉമ്മയില്‍നിന്നു കിട്ടിയ കമന്റ് അതിനേക്കാള്‍ മാരകമായിരുന്നു! 

"നാലുദിവസം ഇനിയിവിടെ മീന്‍ വാങ്ങണ്ടല്ലോ അല്ലെ മോനേ...?"