( 13-3-2000 നു ഗള്ഫ് മാധ്യമത്തില് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്)
ക്ലോക്കിലെ സൂചികള്ക്ക് വല്ലാത്തൊരു ആലസ്യം! ഇടയ്ക്കിടെ അതിനു ക്ഷീണം ബാധിക്കുന്നുണ്ട് ! മനുഷ്യരെപ്പോലെ ഉറക്കംതൂങ്ങിയും എന്നാല് ഇടയ്ക്കു വല്ലാത്തൊരു ഉന്മാദവും! അല്ലെങ്കിലും സമയത്തിന് കൃത്യനിഷ്ഠ എന്നൊന്നുണ്ടോ? എട്ടുമണിക്കും ഒമ്പതിനുമുള്ളിലെ ദൈര്ഘ്യവും വൈകീട്ട് നാലിനും അഞ്ചിനുമുള്ളിലെ ദൈര്ഘ്യവും തമ്മില് സാരമായ അന്തരമുണ്ട്.
ഓഫീസിലെ പഴഞ്ചന് മേശക്കും കരയുന്ന കസേരക്കുമിടയില് കുടുങ്ങിയ ശരീരം. കനത്ത ചുമരുകള്ക്കുള്ളില് ചുടുകാറ്റ് പൊഴിക്കുന്ന ഫാനിന്റെ ശീല്ക്കാരം. അതിനുപരി, ജനങ്ങളുടെ പരാതികളും ക്രോധങ്ങളും മനസ്സിന് നല്കുന്ന സംഘര്ഷം.....
അയാളുടെ ദൃഷ്ടികള് വീണ്ടും ചുമരിലെ ക്ലോക്കിലേക്ക് പാഞ്ഞു. മുടന്തിനീങ്ങുന്ന സൂചികളെ അയാള് പ്രാകി. അടുത്തിടെയായി അയാളങ്ങനെയാണ് . എന്തിനോടൊക്കെയോ ഉള്ള ആര്ത്തി അയാളുടെ ഭാവചലനങ്ങളില്നിന്നൂഹിച്ചെടുക്കാനാവും. അത് അനിയന്ത്രിതവും അബോധവുമായ ചലനങ്ങളില് ആവാഹിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.
ക്ലോക്കില് അഞ്ചുമണിയുടെ അടയാളമറിയിക്കുന്ന ആദ്യത്തെ മുഴക്കത്തില്തന്നെ അയാളെ ഏതോ ശക്തി കസേരയില്നിന്നുയര്ത്തി. വേഗം ഓഫീസില്നിന്നിറങ്ങി . കോണിപ്പടികളെ ചവിട്ടിമെതിച്ചു. ബൈക്കിന്റെ ചക്രത്തിനും ആലസ്യം ബാധിച്ചതായി അയാള്ക്ക് തോന്നി. ആക്സിലേറ്ററിനെ എഞ്ചിന് വേണ്ടത്ര ഗൌനിക്കാത്ത പോലെയും. ഓവര്ടേക്ക് ചെയ്യാന് മറ്റു വാഹനങ്ങള് തടസ്സമായപ്പോഴും സിഗ്നലുകള് തന്റെനേര്ക്ക് ചുവപ്പെറിഞ്ഞപ്പോഴും അയാള് പിറുപിറുത്തു. അഞ്ചരമണിക്ക് ടീവിയിലെ സീരിയലിന്റെ അവസാന എപ്പിസോഡിന്റെ ഉദ്യോഗജനകമാകാവുന്ന പരിസമാപ്തിയെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്ത അയാളുടെ തലച്ചോറില് നുരഞ്ഞുപൊങ്ങി. കഴിഞ്ഞ മുപ്പത്തിഒന്പത് എപ്പിസോഡിന്റെ രത്നച്ചുരുക്കം സെക്കന്റുകള്ക്കുള്ളില് അയാളുടെ മനസ്സിന്റെ തിരശീലയില് അതിവേഗം മിന്നിമറഞ്ഞു. ഇനി ക്ലൈമാക്സ് എങ്ങനെയിരിക്കും? ട്രാജഡിയോ കോമഡിയോ? അയാള് വിലയിരുത്താന് ശ്രമിച്ചു. 'രക്തപുഷ്പ'മെന്ന ആ സീരിയല് ഇത്രപെട്ടെന്ന് അവസാനിക്കുന്നതില് അയാള്ക്ക് കുണ്ഠിതം തോന്നി. അതിലെ രാധയുടെ സൌന്ദര്യവും നായകന്റെ സംഭാഷണചാതുരിയും മനസ്സില്നിന്ന് വിട്ടകലുന്നില്ല.
അയാള് വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. സമയത്തിന്റെ പക്ഷപാതപരമായ പെരുമാറ്റം അയാളെ അസ്വസ്ഥനാക്കി. പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ് എത്ര പെട്ടെന്നാണ് വിഴുങ്ങിത്തീര്ത്തത്! ആക്സിലേറ്ററില് അയാള് ഒന്നുകൂടി പിടിമുറുക്കി. കൂടുതല് പുകതുപ്പിക്കൊണ്ട് ബൈക്ക് കുതിച്ചു.
**************
"ശല്യം.. കേറിവരാന്കണ്ട നേരം.. ക്ലൈമാക്സില്തന്നെയാണ് ആരുടെയോ എഴുന്നള്ളത്ത് ..."
തന്റെ സ്വച്ഛതയിലേക്ക് മണല്വാരിയെറിയാന്വന്ന ആഗതനെ ദേവകി മനസ്സാ ശപിച്ചു.
"മോളേ...ആരാ വന്നെന്നുപോയി നോക്കിക്കേ...."
അവള് പിന്നെയും കഥയുടെ അവസാന രംഗങ്ങളിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്നു. വരാന്തയില്നിന്നുള്ള മകളുടെ അലര്ച്ച ടീവിയിലെ പശ്ചാത്തലസംഗീതത്തില് അലിഞ്ഞില്ലാതായി. നടുറോഡില് രക്തപുഷ്പം വിരിയിച്ച് ഭര്ത്താവ് യാത്രയായത് അറിയാതെ അന്നേരം, 'രക്തപുഷ്പ' ത്തിലെ തന്റെ ഇഷ്ടനായകന് ബൈക്കപകടത്തില് ജീവാപായം സംഭവിച്ചുള്ള കഥാന്ത്യം കണ്ടു ദേവകി കണ്ണീര് പൊഴിക്കുകയായിരുന്നു.
പതിനൊന്നു വര്ഷംമുന്പ് എഴുതിയ കഥ ആയതിനാലാണ് 'എപ്പിസോഡ് 40'യില് ഒതുങ്ങിപ്പോയത്! അന്ന് നാല്പതും അമ്പതും ഒക്കെയായിരുന്നെന്കില് ഇന്നത്, നാനൂറും അഞ്ഞൂറുമൊക്കെയായി എത്തിനില്ക്കുന്നു.
ReplyDeleteകഥയിലെ പ്രമേയം അതല്ലാത്തതിനാല് ആ വിഷയത്തിനു പ്രസക്തി ഇല്ലല്ലോ.
അഭിപ്രായങ്ങള്ക്ക് സ്വാഗതം.
ഇപ്പോഴും ഇതിനു പ്രസക്തി ഉണ്ട് ഇസ്മില് ....പക്ഷെ അവസാന ഭാഗം കുറച്ചു കൂടി നന്നാക്കാമായിരുന്നു ....പതിനൊന്നു വര്ഷത്തിനു ശേഷം കഥ എഴ്തുന്ന രീതില് വന്ന മാറ്റങ്ങള് കൊണ്ടാവാം ..
ReplyDeleteകഥയില് ഒരു സന്ദേശമുണ്ടാകുമ്പോഴാണ്
ReplyDeleteഅത് മഹത്തരമാകുക
ഇതില് അതുണ്ട്!
അതെ..അതാണതിന്റെ സന്ദേശം..ആശംസകള്
ReplyDeleteഇസ്മയില്ക്ക,വര്ഷം പതിനൊന്നു
ReplyDeleteകഴിഞ്ഞിട്ടും ഈ കഥയുടെ പ്രസക്തി കുറയുന്നില്ല..good work..
കഥ നന്നായി. പക്ഷെ ഇപ്പോള് ഈ കണ്ണീര് സീരിയലുകളുടെ സ്ഥാനം റിയാലിറ്റി ഷോകള് കയ്യടക്കി എന്ന് തോന്നുന്നു...കഥാപാത്രങ്ങളെ കൊന്നു കഥ തീര്ക്കുന്നതിനു പകരം എലിമിനേറ്റ് ചെയ്യുന്നു...
ReplyDeleteകഥ കൊള്ളാം.
ReplyDeleteഒന്നു തോന്നിയത്.. ദിവസവും, ഒരേ സമയത്ത് തന്നെ വരുന്ന ഭർത്താവിനെ മനസ്സു കൊണ്ടെങ്കിലും ഒരു ഭാര്യ പ്രതീക്ഷിക്കില്ലേ?
ഇനി കുറച്ച് താമസിച്ചാലും, അതു ഭർത്താവു തന്നെ എന്നല്ലേ പ്രതീക്ഷിക്കുക?
സംശയം മാത്രം.
സാബു ഭായ്..
ReplyDeleteസ്വന്തം ഭര്ത്താവ് ആണെങ്കില് സ്വന്തം വീട്ടില് ഭാര്യയോട് സമ്മതം ചോദിക്കാനോ വാതിലില് മുട്ടാനോ കോളിംഗ് ബെല് അടിക്കാണോ സാധാരണ ശ്രമിക്കാറില്ലല്ലോ. അന്യ ആള് ആയത് കൊണ്ടായിരിക്കുമല്ലോ ഭാര്യ ശപിക്കാന് നോക്കുന്നത്.
താങ്കളുടെ സൂക്ഷ്മവായനക്ക് വളരെ നന്ദി.
മെഗാസീരിയലുകള് നമ്മള്ക്കിടയില് പിടിമുറുക്കിയിട്ട് വര്ഷങ്ങള് ഏറെയായിരിക്കുന്നു. ആ നീരാളിപ്പിടുത്തത്തില്നിന്ന് നാം മോചിതരാവുമോ?... ആര്ക്കറിയാം...
ReplyDeleteസമയത്തിന്റെ പക്ഷപാതപരമായ പെരുമാറ്റം നമുക്ക് പലപ്പോഴും അനുഭവപ്പെടുന്നത് തന്നെ.
നല്ല കഥ... ആശംസകള്...
നല്ല തുടക്കം , നല്ല അവസാനം .
ReplyDeleteസീരിയലിന്റെ അല്ല ജീവിതത്തിന്റെ സമയത്തെ കുറിച്ചാണ് എഴുതിയത്.
നന്നായി . അഭിനന്ദനങ്ങള്
യോഗം.... കഥ നന്നായി പറഞ്ഞു.
ReplyDeleteകഥ നന്നായി . ആശംസകള്
ReplyDeleteപക്ഷെ ആഷിക് പറഞ്ഞ പോലെ ഇപ്പൊ സീരിയലിന്റെ സ്ഥാനം റിയാലിറ്റി ഷോ കള് കയ്യടക്കിയിരിക്കുന്നു. പതിനൊന്നു വര്ഷം മുന്പ് ഇത് അച്ചടിച്ച് വന്നപ്പോള് ഇത് എത്രമാത്രം കാലിക പ്രസക്തമായിരുന്നു.
ഇത്തരം രക്തപുഷങ്ങള് നമുക്കിന്നൊരു ബാധ്യതതന്നെയാണ്.
ReplyDeleteഇന്ന് പ്രസക്തമാണ് വിഷയം.
അഭിനന്ദനങ്ങള്
ഇസ്മായീലിന്റെ ഒരു സൃഷ്ടിയും എഴുതാന് വേണ്ടി എഴുതിയവയാവില്ല. ഒരു സന്ദേശവും പകരാതെ ഒരു കഥയും ഒടുങ്ങാറുമില്ല. ഇവിടെയും ചരിത്രം ആവര്ത്തിക്കുന്നു. നന്ദി ഇസ്മയില് ഭായ്.
ReplyDeleteസീരിയലുകള് മാത്രമല്ല ഇന്ന് ടീവി തന്നെ അതികപറ്റാന്നു.
ReplyDeleteഅവിശ്യതെക്കള് അനവിശ്യം മുന്നിലേക്ക് വരി വിതറുന്ന ടീവി, പലരും പറഞ്ഞിരുന്നത്, ലോക വിവരം നേരിട്ട വേഗത്തില് അറിയാം എന്നായിരുന്നു, ഇന്ന് നമ്മള് എന്ത് കാണണം കരരുത് എന്നും അവരാണ് തീരുമാനിക്കുന്നത്.
നമുക്ക് വേണ്ടാത്തതിനെ തകര്ത്ത് എറിയാന് തുനിയത്തിടത്തോളം നമ്മള് ഇങ്ങനെ വിലപിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരിക്കും !
സ്നേഹാശംസകള്
എല്ലാവരും അടിമപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഈ എപ്പിസോഡുകൾ അന്നും,ഇന്നും,എന്നും..ഒരിക്കലും പ്രസക്തി നഷ്ട്ടപ്പെടാത്ത വിഷയം തന്നെയാണ് കേട്ടൊ ഇസ്മായിൽ !
ReplyDeleteറിയാലിറ്റി അല്ലാതെ എന്ത് പറയാന് ...
ReplyDeleteഒരു പക്ഷെ, നടന്നിരിക്കാവുന്ന കഥ.
ReplyDeleteവളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു.
ReplyDeleteനല്ല പോസ്റ്റ്.
ReplyDeleteസീരിയലിന്റെ കടന്നു കയറ്റം നമ്മുടെ ദിനചര്യകളെ വരേ ഭാധിച്ചൊരു കാലം ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ ഇപ്പോള് അതിനല്പ്പം കുറവുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു. പോസ്റ്റ് ചിന്താധീനം
ബൈക്ക് അപകടത്തില് പ്രിയതമന് മരിക്കുമ്പോള് സീരിയലിലെ നായകനും ബൈക്ക് അപകടത്തില് തന്നെ മരിച്ചു. തികച്ചും യാദൃശ്ചികം.
ReplyDeleteഅങ്ങനെയും ഉണ്ടാകാം.
കഥയില് നല്കുന്ന സന്ദേശം വളരെ നല്ലത്. സീരിയല് സമയത്ത് വീട്ടില് അതിഥികള് വന്നാല് മുഖം കോട്ടുന്നവര് ഇപ്പോള് സ്ത്രീകള് മാത്രമല്ല.
അത്പോലെ കാലത്തിനനുസരിച്ച് മറ്റു പ്രോഗ്രാമുകള് സീരിയലുകളുടെ സ്ഥാനം കയ്യടക്കുന്നു എന്ന് മാത്രം.
പണ്ടത്തെതില് കൂടുതല് ഇപ്പോഴും സീരിയലില് തന്നെയാണെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. കാത്തിരിക്കുന്ന എപ്പിസോടുകളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്നവര്.
ReplyDeleteപ്രസക്തി നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ല.
കാലമെത്ര കടന്നു പോയാലും ഈ പോസ്റ്റിന്റെ പ്രസക്തി നഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല...
ReplyDeleteസീരിയലുകളും റിയാലിറ്റി ഷോകളുമായി, ഇന്നും നാം ജീവിതത്തില് നിന്നും അകലെത്തന്നെയാണ്.
നന്നായി എഴുതി ഇസ്മായില് !
അതിമനോഹരമായ ഭാഷ. താങ്കളുടെ രചനകളില് ഉള്ളടക്കത്തേക്കാള് എനിക്കിഷ്ടം വാക്കുകളുടെ ഈ kaleidoscope ആണെന്നു പറയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
ReplyDeleteഇസ്മായില് ഭായ് ഒരു അഭിപ്രായം പറയട്ടെ.
കഴിഞ്ഞ കുറച്ചുമാസങ്ങള്ക്കുള്ളില് മരണം അല്ലെങ്കില് അത്യാഹിതം അല്ലെങ്കില് ഇതുരണ്ടും ചേര്ന്നത് വിഷയമാക്കിയ താങ്കളുടെ അഞ്ചാമത്തെ പോസ്റ്റ് ആണിത്. ഇടയ്ക്കൊരു ബ്ലോഗ് മീറ്റും "ചക്കിനുവെച്ചതും" ഇല്ലായിരുന്നെങ്കില് താങ്കള്ക്ക് ഒരു mid-life crisis വന്നുപെട്ടോയെന്ന് ഞാന് ഭയപ്പെട്ടേനെ :)
എന്താണ് മനുഷ്യന്റെ ദുരവസ്ഥയോട് ഇത്ര അഭിനിവേശം? (ഈ കഥ പതിനൊന്നു വര്ഷം മുന്പ് എഴുതിയതാണെങ്കിലും.....)
നല്ല കഥ
ReplyDeleteഇസ്മയിലിന്റെ ആ പഴയ കഥ വായിക്കാന് കഴിഞ്ഞതില് സന്തോഷം!.താങ്കള് തന്നെ പറഞ്ഞ പോലെ ഇന്ന് എപിസോഡ് 400 എന്നാക്കിയാല് മതിയല്ലോ?
ReplyDeleteഈ കഥയിൽ സന്ദേശമുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ കഥയ്ക്ക് പ്രസക്തിയുണ്ട്.
ReplyDeleteഇതൊരു വെറുംകഥയാകുന്ന ഒരുകാലംഉണ്ടാകുമോ!!??
ReplyDeleteപത്തുകൊല്ലത്തിനിപ്പുറവും കാലികമായിത്തന്നെ നില്ക്കുന്ന കഥാതന്തു!
നല്ലക്ഥ,അഭിനന്ദനാര്ഹം തന്നെ.
ആശംസകള്.
കാലമെത്ര കഴിഞ്ഞാലും കാഥാപാത്രങ്ങള് മാറുന്നില്ല, അതുകൊണ്ടുതന്നെ കഥയുടെ പ്രസക്തിയും.
ReplyDeleteആശംസകള്....
...തിങ്കൾ മുതൽ വെള്ളിവരെ കാത്തിരുന്നു കാണുക.
ReplyDeleteകാത്തിരുന്നു കാത്തിരുന്ന് ജീവിതത്തിൽ ആരെയും കാത്തിരിക്കേണ്ട അവസ്ഥയില്ലാതായി.
സമയ , ജീവിത , സീരിയല് എപിസോട്
ReplyDeleteവഞ്ചി ഇപ്പോഴും തിരുനക്കര
തന്നെ .തണല് പറഞ്ഞ പോലെ തന്നെ
എപിസോടിന്റെ എണ്ണം കൂടുക ആണ്
ചെയ്തത് ..അഭിനന്ദനങ്ങള് ഭായ് .
പതിനൊന്നു വര്ഷം മുമ്പെഴുതിയ കഥ മനോഹരം. സീരിയലുകളും റിയാലിറ്റി ഷോകളും ചേര്ന്ന് ഇന്ന് കാര്യങ്ങള് കുറെക്കൂടി വഷളാക്കിയിട്ടുണ്ട് എന്നു മാത്രം.
ReplyDeleteസീരിയലുകൾ സീരീസ് ആയി വന്നുകൊണ്ടേ ഇരിക്കുന്നു.അവസാനമില്ലാതെ. നല്ല കഥ
ReplyDeleteനല്ല കഥ
ReplyDeleteനന്നായിരിക്കുന്നു.ക്ലൈമാക്സ് സൂപ്പര്.നേരം പോകാത്തത് അതിരസകരമായി വര്ണിച്ചിരിക്കുന്നു.മനോഹരമായിരിക്കുന്നു നാട്ടുകാരാ.
ReplyDeleteമിനിക്കഥകളിലെ കഥയില്ലായ്മ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഇക്കാലത്ത്
ReplyDeleteഇസ്മായിലിന്റെ കഥകള് വേറിട്ടു നില്ക്കുന്നു..എന്താണ് മിനിക്കഥ
എങ്ങനെയായിരിക്കണം മിനിക്കഥ എന്നൊക്കെ ശരിക്കും
വരച്ചു കാട്ടിത്തരുന്നുണ്ട് ഇതിലൂടെ..ഇപ്പോഴും പ്രസക്തമായ വിഷയം.
പേരിലും പരിപാടികളിലും മാറ്റമുണ്ടെങ്കിലും മനോഭാവത്തില് ഒരു
മാറ്റവും വന്നിട്ടില്ല.നന്നായീട്ടാ
വർഷം കുറെ മാറിയിട്ടും അവസ്ഥയ്ക്കു വലിയ വ്യത്യാസമൊന്നുമില്ല. ഇതേ ഹരം ക്രിക്കറ്റിനോടും കാർട്ടൂണുകളോടുമെല്ലാം ഉണ്ട്. എല്ലാം അപകടകാരികൾ ആണെന്നാണു തോന്നുന്നത്.(ഹരം ആണേ അപകടകാരി).കഥ നന്നായി.
ReplyDeleteപതിനൊന്നു വര്ഷം മുന്പ് എഴുതിയ കഥയ്ക്ക് ഇന്നും പ്രസക്തി നഷ്ടപെട്ടിട്ടില്ല്ല.എങ്കിലും അവസാന ഭാഗം വായനക്കിടയില് എന്തോ ഒരു കല്ല് കടി അനുഭവപ്പെട്ടോ....എന്നൊരു സംശയം(എനിക്ക് തോന്നിയതാകാം )...ഭാവുകങ്ങള്.....
ReplyDeleteഎകദേഷം ഒരു വ്യാഴവട്ടക്കാലം കഴിഞ്ഞിട്ടും കാലികപ്രസക്തിയോടെ ഒരു കഥ വായിക്കാനാവുന്നു എന്നതു തന്നെയാണീ കഥയില് ഏട്ടവും ശ്രദ്ധേയം...
ReplyDeleteസസ്നേഹം
വഴിപോക്കന്
==
പിന്നെ ആ സൈഡ്ബാര് ക്ലൊക്കില് കാണുന്നതു ഖതരിലെ സമയമല്ലല്ലൊ..വായനക്കാരന്റെ സമയമല്ലെ?
ഇപ്പോള് കുറെയൊക്കെ കുറവുണ്ട്,my dreams പറഞ്ഞ പോലെ പതിനൊന്നു വര്ഷത്തിനു ശേഷം കഥ എഴ്തുന്ന രീതില് ഒരുപാട് മാറ്റം വന്നു
ReplyDeleteഇസ്മയിലെ ഇത്രയും നാളു കഴിഞ്ഞിട്ടും ഈ കഥയുടെ പുതുമ പോയിട്ടില്ല.
ReplyDeleteനാല്പത്തി ഒന്നാമത്തെ കമന്റ് ഞാൻ എഴുതുന്നു. സീരിയൽ കഥ നന്നായി.
ReplyDeleteഒപ്പം ചിന്തിച്ച് തല പുകയാൻ
ചിക്കു ഷെയ്ക്ക്
വായിക്കാം
"എട്ടുമണിക്കും ഒമ്പതിനുമുള്ളിലെ ദൈര്ഘ്യവും വൈകീട്ട് നാലിനും അഞ്ചിനുമുള്ളിലെ ദൈര്ഘ്യവും തമ്മില് സാരമായ അന്തരമുണ്ട്" - അപ്പറഞ്ഞതില് കാര്യമുണ്ട്. പലപ്പോഴും തോന്നുന്ന ഒന്ന്. കഥ നന്നായി. എന്നാലും- ഒരു പക്ഷെ എഴുതിയിരിക്കുന്നത് കുറെ നാളുകള്ക്കു മുന്പ് ആയതിനാലാവണം താങ്കളുടെ സ്ഥിരം മിനിക്കഥകളുടെ നിലയിലേക്ക് എത്തിയില്ല. ക്ലൈമാക്സ് ഇതാവും എന്ന് പകുതി വായനയില് നിന്ന് തന്നെ മനസ്സിലാവുന്നുമുണ്ട്.
ReplyDeleteനല്ല സന്ദേശമുൾകൊണ്ട കഥ . നന്നായി...
ReplyDeleteഅക്സിലേറ്ററില് കാല് അമര്ത്തിഅപ്പോഴേ വണ്ടിയുടെ പോക്ക് എങ്ങോട്ടാണെന്ന് മനസിലായി. 2000ത്തില്
ReplyDeleteഈ കഥക്ക് പ്രസക്തി ഏറെ ആയിരുന്നു. 2011ല് ആ ആശയം പഴയതും.
വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു...
ReplyDeleteനല്ല കഥ .
ReplyDeleteഎന്തോ 11 വര്ഷത്തിന്റെ ഇടവേളയാവാം.... എനിക്കെന്തോ കല്ലുകടി പോലെ തോന്നുന്നു.... മിനിക്കഥയുടെ രാജാവിന് ആ രാജക്കീയത ഇതില് പ്രകടിപ്പിക്കാന് കഴിഞ്ഞോ എന്നു സംശയം...!
ReplyDeleteപതിനൊന്നു വര്ഷമായിട്ടും രക്തപുഷ്പ്പങ്ങള് കൂടി കൂടി വരുന്നതല്ലാതെ..
ReplyDeleteകഥ അസ്സലായി പറഞ്ഞു. കുമാറേട്ടന് പറഞ്ഞത് പോലെ, "നടക്കാന് സാധ്യതയുള്ളത്..."
nannaayirikkunnu. eluppam samvadikkunnund ee kadha
ReplyDeleteപണ്ട് ഒരുപാട് ചർച്ചചെയ്ത വിഷയമായതിനാലാവാം ഒരു രസക്കുറവ്...
ReplyDeleteഎന്റെ കാര്യവും ഇതുപോലെ ഒക്കെ തന്നെ !
ReplyDeleteവര്ഷം രണ്ടുമൂന്നായി പാരിജാതം കാണാന് ഓഫീസില്നിന്നും ഓട്ടോ വിളിച്ചു ള്ള ഓട്ടം തുടങ്ങിയിട്ട് !
'സ്പീട് കൂട്ട്.. സ്പീട് കൂട്ട് ..'എന്നും പറഞ്ഞു പാവം ഓട്ടോ ഡ്രൈവറെയുംഅതിലുപരി ഓട്ടോ ക്കുള്ളില് ഇരുന്നു കുതിക്കുന്ന എന്നെ തന്നെയും ഇതുപോലെ മരണത്തിലേക്ക് തള്ളിയിടാന് ഞാനും നന്നായി ശ്രമിച്ചിരുന്നു !
ഈ കഥ എന്റെ രണ്ടു കണ്ണും തുറുപ്പിച്ചു...
നന്ദിയുണ്ട് .
കൂടെ ഒരായിരം അഭിനന്ദനങ്ങളും ....
കലാതീതം...ഉന്നമുള്ള രചന ..ആശംസകൾ
ReplyDeleteകഥ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു, ആശംസകള്...
ReplyDeleteനന്നായി.
ReplyDeleteവളരെ നല്ല സന്ദേശം.
ReplyDeleteനല്ല കഥ
ആശംസകൾ………..
പ്രസക്തി കുറയുന്നില്ല...
ReplyDeleteനല്ല സന്ദേശമുള്ള നല്ല കഥ തീര്ച്ചയായും നല്ല വായനയായി.
ReplyDeleteനല്ല രചനകളെ കാലപ്പഴക്കം ബാദിക്കുന്നില്ല
സീരിയലുകളോട് മലയാളികള്ക്കുള്ള അഡിക്ഷന് കാണുമ്പോ പുച്ഛം തോന്നുന്നു...ഇതിനു മാത്രം ആണ്പെണ് വ്യത്യാസമില്ല...
ReplyDeleteഅയ്യോ ഞാന് പോയി ഏഷ്യാനെറ്റിലെ പാരിജാതം സീരിയല് കാണട്ടെ :-)
പതിനൊന്നു വര്ഷത്തെ പഴക്കമോന്നും തോന്നുന്നില്ല ഭായ് ..ഇന്നും ഈ കഥ തുടരുന്നു ..
ReplyDeleteകഥയല്ലിതു ജീവിതം ........ഇപ്പൊ അതാണത്രേ ഹിറ്റ് ..അന്യന്റെ വീട്ടിലെ കൊത്തും കോളും അറിയാന് ഒരു സീരിയല് ..പലപ്പോഴും അപരന്റെ സ്വകാര്യതകളിലെക്കുള്ള ഒളിഞ്ഞു നോട്ടവും ..കഥയുടെ കാലിക പ്രസക്തി ഇല്ലാതായിട്ടില്ല ..
ReplyDeleteകൊള്ളാട്ടോ... കഥയുടെ ആദ്യം
ReplyDeleteപറഞ്ഞ ക്ലോക്കിലെ സൂചികളുടെ
കൃത്യനിഷ്ഠ ഇല്ലായ്ക പലപ്പോളും
തോന്നിയിട്ടുള്ള ഒരു കാര്യം തന്നെ
ആണേ......
ആശംസകള്
ReplyDeleteസീരിയൽ കഥ കലക്കീട്ടുണ്ടല്ലോ. ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.
ReplyDeleteഎല്ലാവരും പറഞ്ഞത് തന്നെയേ എനിക്കും പറയാനുള്ളൂ.കാലം കഴിഞ്ഞിട്ടും കോലം മാത്രമേ മാറിയിട്ടുള്ളൂ.
ReplyDeleteഎന്റെയൊക്കെ കൌമാരകാലത്ത് 'മ'പ്രസിദ്ധീ കരണങ്ങളായിരുന്നെങ്കില് ഇന്നത് മെഗാ സീരിയലുകളാണെന്ന വ്യത്യാസം മാത്രം.
നല്ല പോസ്റ്റ്.
ഇപ്പോഴും സ്ത്രീകള് സീരിയല് കാണാറുണ്ടോ..?കുറവല്ലെ..?
ReplyDeleteസീരിയലിനു പകരം ബ്ലോഗിങ്ങ് എന്നാക്കേണ്ടി വരും. അയാള് ബൈക്കില് കുതിച്ചത് രാവിലെ താന് ഇട്ട പോസ്റ്റിനു എത്ര കമന്റ് വന്നു എന്നു നോക്കാനായിരിക്കും.
എന്തായാലും എഴ്ത്ത് നന്നായി.എല്ലാ ആശംസകളും...
ഇതുപോലൊന്ന് മുന്പ് എവിടെയോ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്..എന്തായാലും നന്നായിട്ടുണ്ട്.....
ReplyDeleteനല്ല സന്ദേശമുള്ള നല്ല കഥ .. പത്തു വര്ഷം കഴിഞ്ഞിട്ടും ഒരു വ്യത്യാസമേ ഉള്ളൂ എപ്പിസോഡിന്റെ എണ്ണം കൂടി .കായ്ച്ചക്കാരും വര്ധിച്ചു കാണും . താങ്കളുടെ എല്ലാ എഴുത്തും വായനക്കാരില് ഒരു ഗുണപാഠം നല്കാന് ശ്രമിക്കും അത് ഇതിലും ഉണ്ടായി ...ഇപ്പോഴത്തെ രചനകളെക്കാള് പണ്ടത്തെ രചനകള് മികച്ചതായിരുന്നു എന്നൊരു തോന്നല് ചിലപ്പോ വെറും തോന്നലാകാം അല്ലെങ്കില് എന്റെ അറിവില്ലായ്മയും ഒരു കാരണമാകാം .ഇപ്പൊ സീരിയലിനെക്കാള് റിയാലിറ്റി ഷോ ആണെങ്കിലും സീരിയലും ഉണ്ട് .സീരിയലിന്റെ സമയം കണക്കാക്കി ജീവിത ചര്യയില് വരെ മാറ്റം വരുതുന്നവരുണ്ട്. ഈ സമയം അയപക്ക സന്ദര്ശനം ഒഴിവാക്കുന്നവരും അതിഥി വരുന്നത് ഭാരമായി തോനുന്നവരും ധാരാളം .നല്ല രചനകള് കാലപ്പഴക്കം ചെന്നാലും നല്ലത് തന്നെയായിരിക്കും . ആശംസകള്.
ReplyDeleteനല്ല ഒതുക്കം. നല്ല വിഷയം.
ReplyDeleteഅങ്ങനെ ആ വീടിന്റെ കഥയും കഴിഞ്ഞ്
ReplyDeleteബോധമണ്ഡലം വികസിക്കാത്ത കുറേ മനുഷ്യരുണ്ട് നമ്മുടെ നാട്ടില്.
ReplyDeleteസീരിയല് മാലിന്യങ്ങളെ ജീവിതത്തിന്റെ 'സീരിയസ് മാന്വലാ'ക്കി മാറ്റുന്ന ഇവരെ പറ്റിയാണ് ഇസ്മയില് കഥ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്.
. കഥ നന്നായി
ReplyDeleteപഴയതാണെങ്കിലും പ്രസക്തമായ വിഷയം.
ReplyDeleteമാറ്റങ്ങൾ കണ്ടു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.
ReplyDelete‘മ’ യിലെ വായന കുറഞ്ഞതുപോലെ
‘ച’ യിലെ കാഴ്ച്ചയും കുറഞ്ഞു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്, തുടക്കം വാർത്തയിലാണെങ്കിലും.
കഥ പഴയതാണെന്നു പറഞ്ഞാലും വിഷയം കാലഹരണപ്പെട്ടിട്ടില്ല.കഥ അസ്സലായി.
ReplyDeleteഇവിടെ കണ്ടറ്റിലും വായിച്ചതിലും സന്തോഷം,, തണല് ഇതിനു മുന്പ് ഞാന് എവിടെയോ കേട്ടപോലെ!!
ReplyDeleteസീരിയലിനെ കുറിച്ച് സീരിയസ്സായ ഒരു കഥ
ReplyDeleteകഥയുടെ അവസാനം കുറച്ചുകൂടി ഭംഗിയാക്കാമായിരുന്നു
എപ്പിസോടുകളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്നവർക്ക് കഥയുടെ പ്രസക്തി നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ല.
ReplyDeleteവായിച്ചു നല്ല വിഷയം നല്ല അവതരണം
ReplyDeleteഒരു സീരിയൽ ദുരന്തം.
ReplyDeleteഎന്തോ വായിച്ചിട്ട് ഒന്നും തോന്നിയില്ല.
ReplyDeleteപക്ഷേ നല്ല ഒരു സന്ദേശം, തന്ന കഥ.
83ആമനായി വന്ന് ഞാൻ പ്രത്യേകിച്ച് എന്ത് പറയാൻ ഇത്രയും കമന്റുകൾ തന്നെ ഈ പോസ്റ്റിനെ വിലയിരുത്തുന്നതിൽ ധാരാളം... കാലികപ്രസക്തമായ വിഷയം
ReplyDeleteഒതുക്കി പറഞ്ഞ നല്ല കഥ. നന്നായി.
ReplyDeleteകഥ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു, ആശംസകള്...
ReplyDeleteനല്ലൊരു പോസ്റ്റിലേക്ക് വഴി കാട്ടിയതിനു നന്ദി , വിഷയത്തിനു ഇപ്പോഴും പ്രസക്തിയുണ്ട്.
ReplyDelete