നാം എത്ര ഭാഗ്യവാന്മാര്‍ !

ദോഹ. തണുത്ത നിലാവുള്ള രാത്രി. അകത്തു ഫ്ലാറ്റിനുള്ളില്‍ പക്ഷെ , ചിലപ്പോള്‍ ഒരു തരം അസഹനീയ വീര്‍പ്പുമുട്ടല്‍  പോലെ തോന്നിക്കും.  ഗള്‍ഫിലെ ഫ്ലാറ്റുകള്‍ അങ്ങിനെയാണ്. ജനല്‍ തുറന്നിട്ടാല്‍പോലും ശുദ്ധവായു കയറിയിറങ്ങാത്ത ഒരു  തരം നിര്‍മ്മാണശൈലി.

അതുകൊണ്ടുതന്നെ  അയാള്‍ ചിലപ്പോഴൊക്കെ തന്‍റെ മകനെയുമെടുത്ത്‌ പുറത്തോക്കെയൊന്നു   ചുറ്റിയടിച്ചുവരാറുണ്ട് . രണ്ടുവയസ്സേയുള്ളൂവെങ്കിലും അവനും അത് നന്നായി ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടെന്നത്  അവന്‍റെ ഭാവചലനങ്ങളില്‍ പ്രകടമാണ്.

വൈകിയതിനാല്‍ വീഥികള്‍  വിജനമാണ് . പാഴ്വസ്തുക്കള്‍ ഇടുന്ന വീപ്പയ്ക്ക് ചുറ്റും പൂച്ചകള്‍ അന്നം തേടി നടക്കുന്നുണ്ട് . കത്തുന്ന ചൂടും ഉറയ്ക്കുന്ന തണുപ്പും ഇവറ്റകള്‍ക്കൊരുപോലെയാണ്!  ഋതുഭേദങ്ങള്‍ അവയെ ബാധിക്കില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു.

മകന്‍ പൂച്ചകളെ  സാകൂതം ആസ്വദിച്ചു നില്‍ക്കുന്നതിനിടെ, ഉച്ചിയില്‍ കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മഞ്ഞ ബീക്കന്‍ ലൈറ്റ് ഘടിപ്പിച്ച  മുന്‍സിപ്പാലിറ്റിയുടെ ഒരു ഭീമന്‍  വാഹനം വീപ്പയുടെ അടുത്തുവന്നുനിന്നു.  അതിനു പിന്നില്‍ അള്ളിപ്പിടിച്ചു നിന്നിരുന്ന രണ്ടുപേര്‍ വാഹനത്തെ മാലിന്യവീപ്പയുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചു.

വല്ലാത്തൊരു ഞരക്കത്തോടെ വീപ്പയെ ആ വാഹനം അതിന്‍റെ കൈകളില്‍ കോരിയെടുത്ത് അതിലെ മാലിന്യങ്ങള്‍ തന്‍റെ വയറ്റില്‍ നിക്ഷേപിച്ചു.  പാവം തൊഴിലാളികള്‍!! നമ്മുടെ ഉച്ചിഷ്ടങ്ങള്‍ അവരുടെ അന്നമാണ്! പൂച്ചകളെപ്പോലെ ചൂടും തണുപ്പും ബാധിക്കാത്ത അല്ലെങ്കില്‍ ബാധിക്കാന്‍ പാടില്ലാത്ത മനുഷ്യ ജന്മങ്ങള്‍!!   ഇതൊന്നും ബാധിക്കാത്ത തനിക്കു മാത്രം അസഹനീയതയും വീര്‍പ്പ്മുട്ടലും!! 

നിര്‍വികാരതയോടെ എന്നാല്‍, ആസ്വദിച്ച് കൃത്യതയോടെ അവര്‍ ചെയ്യുന്ന ജോലി അയാള്‍ ഒട്ടൊരു കൌതുകത്തോടെ നോക്കിനിന്നു. പൂച്ചകളെ വിട്ടു , മകന്‍ ഡ്രൈവര്‍ സീറ്റില്‍ എന്തോ ചിന്തിച്ചിരിക്കുന്ന പാകിസ്ഥാനിയെ ഒരത്ഭുതവസ്തുവിനെപോലെ നോക്കി നില്‍ക്കുന്നു.  വാഹനങ്ങള്‍ അവന്‍റെ  ഇഷ്ടകളിപ്പാട്ടങ്ങള്‍ ആയതിനാലാവാം അവനതില്‍ കയറാന്‍ വാശിപിടിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ പാകിസ്ഥാനിയുടെ ശ്രദ്ധ അവനിലേക്ക്‌ തിരിഞ്ഞു .  

കുട്ടികളുടെ ഭാഷ ഏതു നാട്ടുകാരനും മനസ്സിലാവും. അയാള്‍  മകനെ കൊണ്ടുവരാന്‍ ആംഗ്യം കാണിച്ചു. അവനെ എടുത്ത് തന്‍റെ സീറ്റിനടുത്ത്‌ ഇരുത്തി ലാളിക്കുകയും അല്‍പനേരത്തിനു ശേഷം ഒരു ഉമ്മയും കൊടുത്തു തിരികെ തന്നപ്പോള്‍ ആ പരുക്കനെപോലെ തോന്നിച്ച പാക്കിസ്താനിയുടെ  മുഖത്ത് നിലാവ് പോലൊരു പുഞ്ചിരി തെളിഞ്ഞത് അയാള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു.  ആ ചിരിയിലെന്തോ ഒരു നനവുള്ളത് പോലെ അയാള്‍ക്ക്‌ തോന്നി. ഒരു പക്ഷെ മലയാളികളെ പോലെ ഗൃഹാതുരത്വം ബാധിച്ച ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യന്‍റെ വിങ്ങലായിരിക്കുമോ ?  അതോ കാബൂളി വാല കഥയിലെ പോലൊരു  ദുഷ്ടമനസ്സിന്‍റെ ലാഞ്ചനയയിരിക്കുമോ ?  ഉടനെ അയാള്‍ പാകിസ്ഥാനിയുടെ ശ്രദ്ധയില്‍ പെടാതെ കുഞ്ഞിന്റെ കഴുത്തിലെ മാല പരതിനോക്കി. ഇല്ല... അത് നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ല. പിന്തിരിഞ്ഞു നടക്കവേ ആ പാകിസ്ഥാനി അയാളെ കൈകൊട്ടിവിളിച്ചു. ശേഷം, തന്‍റെ സീറ്റിനടിയില്‍നിന്ന് ഒരു മുഷിഞ്ഞ പോളിത്തീന്‍ കവര്‍ മകന്‍റെ നേരെ നീട്ടി. ജിജ്ഞാസയോടെ അയാളത് വാങ്ങി തുറന്നു നോക്കി. ഒരു ജോഡി കുഞ്ഞു ഷൂ!! കൌതുകത്തോടെ മകന്‍ അതില്‍നിന്നൊരെണ്ണമെടുത്ത് കളിയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഒരു നന്ദിവാക്കിനുപോലും കാത്തുനില്‍ക്കാതെ വണ്ടി നീങ്ങിത്തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ആ പാകിസ്ഥാനിയുടെ പുഞ്ചിരിക്കുപകരം ആ കടുത്ത തണുപ്പിലും നരച്ചു തുടങ്ങിയ താടിരോമാങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങിയ കണ്ണീര്‍ത്തുള്ളികള്‍ അയാള്‍ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചു. എന്തിനാണയാള്‍ കരഞ്ഞത്? 

ഒരു മിന്നാമിനുങ്ങിനെപോലെ വെളിച്ചമുണ്ടാക്കി ആ വാഹനം പതിയെ അപ്രത്യക്ഷമാവുന്നത് അയാള്‍ നോക്കിനിന്നു.

   മകന്‍ ആ ഷൂ ധരിക്കാനുള്ള തീവ്രശ്രമത്തിലാണ്. പക്ഷെ  അവനു പാകമാകാത്ത തരത്തില്‍ അത് ലൂസായിരുന്നു. മാത്രവുമല്ല; വില വളരെ കുറഞ്ഞഇനമായി അയാള്‍ക്ക്‌ തോന്നിയതിനാല്‍ കൂടുതലൊന്നുമാലോചിക്കാതെ അയാള്‍  കോണിപ്പടികള്‍ക്ക് താഴേയുള്ള കടലാസ് കൂനകള്‍ക്കിടയിലേക്ക് ആ പോളിത്തീന്‍ കവറോടെ എറിഞ്ഞുകളഞ്ഞു! അതിഷ്ടപ്പെടാതെ കുഞ്ഞ് കരയാനാരംഭിച്ചു. തിരികെ ഫ്ലാറ്റില്‍ ചെന്നുകയറിയിട്ടും ആ പാകിസ്ഥാനിയുടെ നിഗൂഡപുഞ്ചിരിയും കണ്ണീര്‍ചാലുകളും അയാളുടെ മനസ്സിനെ ചോദ്യചിഹ്നമായ് വട്ടമിട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു.

പിറ്റേന്നുരാത്രി ആ വാഹനത്തിന്‍റെ ശബ്ദം കേട്ടമാത്രയില്‍ അയാള്‍ വാതില്‍ തുറന്ന് പുറത്തേക്കോടി. പിന്നില്‍നിന്നുള്ള ഭാര്യയുടെ അമ്പരന്ന വിളികള്‍ക്കൊന്നും അയാള്‍ കാതോര്‍ത്തില്ല. കോണിപ്പടികളിലൂടെ അതിവേഗതയില്‍ പറന്ന് ഒരു കിതപ്പോടെ ആ വാഹനത്തിനരികിലെത്തി . കുശലാന്വേഷണത്തിനുശേഷം ഇന്നലെ ചിരിച്ചതും പിന്നെ കണ്ണീരൊഴുക്കിയതിന്‍റെയുമൊക്കെ കാരണമാരാഞ്ഞു. അതിനു മറുപടിയെന്നോണം അയാളുടെ കണ്ണുകള്‍ പതിയെ സജലങ്ങളായി. പിന്നെ  കൈകള്‍ മുകളിലേക്കുയര്‍ത്തി പ്രാര്‍ഥിക്കുകയും ചെയ്തു.  ശേഷം ഇടര്‍ച്ചയോടെ , അയാള്‍ പറഞ്ഞുതുടങ്ങി .

പരസ്പര വൈരവും പകയും കൊണ്ടന്ധമായ, അഫ്ഗാനിലെ ഒരു പ്രവിശ്യയില്‍നിന്ന് പാകിസ്ഥാനിലേക്ക് ഗത്യന്തരമില്ലാതെ കുടിയേറിയ കുടുംബമാണ് അയാളുടേത് .  കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം ഒരു കലാപത്തിനു ശേഷം മൂത്ത മകനെ കാണാനില്ല. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച ഒരു ഷെല്ലാക്ക്രമണത്തില്‍ ഇളയമകന്‍ മരണമടയുകയും ചെയ്തു !  ആ കുഞ്ഞിനു അയച്ചുകൊടുക്കാന്‍ മുന്‍പ്‌ വാങ്ങിയ ഷൂ ആണ് ഇന്നലെ മകനു നല്‍കിയത് ! ഇനി വീട്ടില്‍ അവശേഷിക്കുന്നത് ഭാര്യ മാത്രം!

സ്തബ്ധനായി നില്‍ക്കുന്ന അയാളോട് ആ പാകിസ്ഥാനി ഗദ്ഗദത്തോടെ പറഞ്ഞു : " നിങ്ങള്‍ ഇന്ത്യക്കാര്‍  എത്ര ഭാഗ്യവാന്മാരാണ്! നിര്‍ഭയത്തോടെ പോകാന്‍ നിങ്ങള്‍ക്കൊരു രാജ്യമുണ്ട്.  അവിടെ മനസ്സമാധാനത്തോടെ കിടന്നുറങ്ങാന്‍ നിങ്ങള്‍ക്കൊരു വീടുണ്ട്" 

വാഹനം അകന്നകന്നു പോകുന്നത് വല്ലാത്തൊരു മരവിപ്പോടെ അയാള്‍ നോക്കിനിന്നു. ആ കനത്ത തണുപ്പിലും വിയര്‍പ്പു പൊടിഞ്ഞ നെറ്റിത്തടം അയാള്‍ തുടച്ചു . തലേന്ന് ഭംഗിയാര്‍ന്ന കാഴ്ചയോടെ പാറിപ്പോയ മിന്നാമിനുങ്ങ്‌ , ഇന്ന് അപായ വെളിച്ചം  കറക്കി , സൈറന്‍ മുഴക്കി കുതിക്കുന്ന ആംബുലന്‍സ് പോലെ അയാള്‍ക്കനുഭവപ്പെട്ടു. 

പെട്ടെന്നയാള്‍ ഓടിച്ചെന്ന് തലേന്ന് എറിഞ്ഞുകളഞ്ഞ പോളിത്തീന്‍ കവറിനുവേണ്ടി ചപ്പുചവറുകള്‍ക്കിടയില്‍ പരതി. അത് കണ്ടെത്തിയപ്പോള്‍ ഒരമൂല്യവസ്തുവിനെപ്പോലെ ആ ഷൂ എടുത്തു അയാള്‍ മാറോടണച്ചു.  ഫ്ലാറ്റില്‍ കൊണ്ട്പോയി അത് നന്നായി തുടച്ച് വൃത്തിയാക്കി അവയുടെ ഉള്ളില്‍ അല്പം കോട്ടണ്‍ തുണി തിരുകിക്കയറ്റി മകന്‍റെ കാലില്‍ ധരിപ്പിച്ചു . ഇപ്പോഴത്‌ അവനു നല്ല പാകമാണ് ! സന്തോഷത്തോടെ അവന്‍ അതിട്ടു നടക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഇതെല്ലം കണ്ടു അന്തം വിട്ട ഭാര്യ അയാളോട് എന്തൊക്കെയോ ചോദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും  അതൊന്നും അയാള്‍ കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല . ഒടുവില്‍ അയാള്‍ ഭാര്യയുടെ ചുമലില്‍ കൈകള്‍ ചേര്‍ത്തുവച്ച് പതിയെ പറഞ്ഞു : 

"നാം ഇന്ത്യക്കാര്‍ എത്ര ഭാഗ്യവാന്മാരാണ്!! നിര്‍ഭയത്തോടെ പോകാന്‍ നമുക്കൊരു രാജ്യമുണ്ട്.  അവിടെ മനസ്സമാധാനത്തോടെ കിടന്നുറങ്ങാന്‍ നമുക്കൊരു വീടുണ്ട് "  

(courtesy: Fasil Shajahan)